De Hoara's fen Hastings

De Hoara's fen Hastings

O brune heide! wiidte, iensumheit yn gouden, gouden sinneskyn! t Gewaei fen lde spjirren! t fyn gerank fen blonde, slanke bjirken! En al de hearlikheit fen rmte, snder minske ef hs! Dyn fgels ha ik ljeaf, dy-t piipje yn dyn struwellen, Ef jbljend sjitte omheech nei t fiere blau.... Dyn blommen ha ik ljeaf, net roerd fen minskehnnen, Dy-t kleurich bloeije en kein, yn bnte pronks forsjit Dyn poellen, hwer de djipten frjemd fen mearkes sjonge En keninklik en koel it swnneblomte bloeijt.... Dyn wolkens, sulvren toerren lyk t fiere, greate steden, Dy-t hjerst ynliede mei syn rein en winter mei syn snie; Den jeije oer dy, myn heide snie hjar wylde ruters, En traepje petten ticht en smite sompen fol, Den is dyn wezen wyld, de stoarm dyn wrede frijer, En t ljen fen dyn lde beammen winters ljeafdeliet. Mar nou! o wiidte, iensumheit yn gouden, gouden sinneskyn! Nou bist in stille timpel . . . jowst myn herte rst . . . In lytse wyn wint oer e griene finnen oan . . . En heech yn t loftblau mindrje njd de wolkens; In wnder! sjoch yn t Westen, klearet stil de kym, Forreind en tear, sa kuiert noch in lste blink Fen fiere sinne stadich oer myn stille heide, S wirdt it joun . . . nei dei syn wzen nacht syn dream. De moanne kliwt . . . de lytse wyn wirdt wei . . . Yn onforweechlikheit stien reid en snilen stil Yn deffen wetters klearte. Nou bist, myn heide! wer in timpel, der in bulte kamen, gyngen Elts mei syn eigen leed en bea . . . mar stom . . . Djip nder dierde binn hja rst, hjar stiennen wapens, Dy sliepe by de hn, dy waerd ta stf. Ho faken habbe hja dy, heide ek sjoen by t simmer, Ef as de hjerststoarm oer de flakte glt; Hja hearre m nou net mear, hjar wrld is nou in oaren, Mar o! t onstjerber langst nei dierde bleau! Droef, wyldin swypker, dy-t hjar hiele hert bihearsket. Hja gien wer t iensum paed, det hjar nei t libben bringt, Sas hja der ienkear ld en warrich t gien binne, Foar iewen, t hwaens skaed wrlds skiednis tynt, En oer e dea-wei sljuerkje sft hjar lichte soalen.... S komme hja werom, d, iensumheit, bist noch hjar ryk! Hja sweevje oer dyn poellen, goudbirnne yn blommen . . . . Oer diikbosk, der hjar godheit ienkear wente hie Der k harkjend, sims noch sangen mien to hearren, O fier, hiel fier, mar dochs fol klank en kleur! Hjar libbenspiidtsje, ontdien fen t stoflik klaed Det siddert hjerstmis yette oer dyn stille poellen; Den kleijt de reiddomp, saeit de rein mei greate hnnen De gjalpen wetter t it wolkensaed, En smyt sop t toastich, brzlich heidesn. Den komt de stoarm, de gler t t Noard-Westen, En haffelt yn dy om, in hynsder, wreed fen byt.... En den! den groeit in stiltme nei it wyld biweech, In stiltme, sas ek t hert net snder triennen ken. En yn dy stiltme wirde nije simmers berne En sinnedagen, dy-t as greate gouden blommen Hjar rankje troch it tn fen t minskelibben. Sa komt . . . giet alles . . . as oan dienling beam de frucht Sas t wzen ek fen dienling minske op ierde, Dy-t foar him wierne, makken him . . . en hy Hy hldt it lot fen slachten wer nei him Yn hnnen . . . as in bern.... Hwet boartersgd.... ......Buy Now (To Read More)

Product details

Ebook Number: 63023
Author: Kloosterman, Simke
Release Date: Aug 23, 2020
Format: eBook
Language: Frisian